Decyzja

Na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256), art. 160 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1781) w związku z art. 12 pkt 2, art. 18 ust. 1 pkt 2, art. 22 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 922 ze zm.) oraz art. 6 ust. 1 lit. f) Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1 oraz Dz. Urz. UE L 127 z 23.05.2018, str. 2), po rozpoznaniu wniosku A.S.A. z siedzibą w W. przy ul. (…) o ponowne rozpatrzenie sprawy z wniosku  Pani G. P., reprezentowanej przez adwokata, Panią M. M., prowadzącą Kancelarię Adwokacką z siedzibą w W. przy ul. (…), o nakazanie A. S.A. z siedzibą w W. przy ul. (…), udostępnienia Pani G. P. danych osobowych w zakresie imion, nazwisk oraz numerów IP komputerów użytkowników: (…), (…), (…), (…), (…), (…), komentujących artykuły opublikowane na stronach internetowych (…) oraz (…), rozstrzygniętej decyzją Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia 26 września 2014 r. (znak: DOLiS/DEC-941/14/75500,75502), Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych

utrzymuje w mocy zaskarżoną decyzję.

Uzasadnienie

Do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wpłynął wniosek Pani G. P., zwanej dalej: „Skarżącą”, reprezentowanej przez adwokata, Panią M. M., prowadzącą Kancelarię Adwokacką z siedzibą w W. przy ul. (…),  o nakazanie A. S.A. z siedzibą w W. przy ul. (…), zwanej dalej: „Spółką”, udostępnienia Skarżącej danych osobowych w zakresie imion, nazwisk oraz numerów IP komputerów użytkowników: (…), (…), (…), (…), (…) oraz (...), komentujących artykuły opublikowane na stronach internetowych (…), a także (…).

W uzasadnieniu wyżej wskazanego wniosku pełnomocnik Skarżącej podniosła, iż wpisy dokonane przez osoby, o udostępnienie danych których wnosi, naruszają dobra osobiste Skarżącej oraz osób jej najbliższych, w związku z czym zamierza ona dochodzić swoich praw przed sądem – zarówno w drodze postępowania karnego, jak i cywilnego.

W toku postępowania przeprowadzonego w niniejszej sprawie Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych ustalił następujący stan faktyczny.

1. W serwisie internetowym (…) użytkownicy posługujący się nickami: (…), (…), (…) oraz (…), umieścili komentarze odnoszące się do publikacji zamieszczonej pod adresem: (…), których treść, w ocenie Skarżącej, naruszyła jej prawa. Ponadto zniesławiający, zdaniem Skarżącej, komentarz został zamieszczony w serwisie internetowym (…), pod publikacją dostępną na stronie internetowej (…).Autorem spornego komentarza był w tym wypadku użytkownik portalu posługujący się nickiem: (…).
2. Pismem z dnia 15 października 2013 r. pełnomocnik Skarżącej zwróciła się do Spółki, powołując się na treść art. 159 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne, z wnioskiem o udostępnienie danych osobowych ww. osób, a nadto o dane użytkownika portalu (…) posługującego się nickiem (…), który – jak wskazała pełnomocnik – umieścił zniesławiający Skarżącą komentarz odnoszący się do publikacji zamieszczonej pod adresem: (…). Zakres żądania obejmował imiona, nazwiska oraz numery IP komputerów wyżej wymienionych osób. Uzasadniając przedmiotowy wniosek pełnomocnik Skarżącej podniosła, iż kwestionowane wpisy dokonane w sieci Internet naruszają dobra osobiste Skarżącej oraz osób jej najbliższych i w związku z tym zamierza ona dochodzić swoich praw przed sądem – zarówno w drodze postępowania karnego, jak i cywilnego.
3. W odpowiedzi na przedmiotowy wniosek, Spółka pismem z dnia 23 października 2013 r. zawiadomiła Skarżącą o odmowie udzielenia żądanych informacji. Jednocześnie Spółka oświadczyła, iż usunęła kwestionowane wypowiedzi użytkowników portali (…) oraz (…), przy czym uniemożliwienie dostępu do spornych komentarzy nie spowodowało usunięcia danych osób je publikujących z serwerów Spółki.
4. Spółka w wyjaśnieniach złożonych przed Generalnym Inspektorem Ochrony Danych Osobowych wskazała, iż cyt.: „umożliwianie użytkownikom Internetu zamieszczania wypowiedzi na stronach serwisów (…) oraz (…) stanowi usługę świadczoną drogą elektroniczną w rozumieniu ustawy z dnia 18 lipca 2002 roku o świadczeniu usług drogą elektroniczną. Wszelkie dane użytkowników zamieszczających wypowiedzi na stronach powyższych serwisów przetwarzane są –  w oparciu o przepisy przywołanej ustawy (…) – w zbiorze danych osobowych o nazwie: U. Uzasadniając odmowę udostępnienia Skarżącej żądanych przez nią danych Spółka wskazała, iż stanowiący podstawę żądań wnioskodawczyni art. 159 ust. 2 pkt 4 Prawa telekomunikacyjnego nie znajduje zastosowania w niniejszej sprawie, ponieważ nie jest ona ani operatorem publicznej sieci telekomunikacyjnej, ani dostawcą publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych w rozumieniu ww. ustawy. W ocenie Spółki, z uwagi na brzmienie art. 18 ust. 6 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, może ona udostępnić dane jedynie organom państwa na potrzeby prowadzonych przez nie postępowań. Jak podkreśliła Spółka, cyt.: „przyjmuje się iż skarga pokrzywdzonego wniesiona do właściwych organów ścigania może być skierowana także przeciwko anonimowemu sprawcy – w takiej sytuacji, zabezpieczenie dowodów może być połączone z poszukiwaniem dowodów oraz podejmowaniem przez policję czynności zmierzających do wykrycia sprawców przestępstwa. Z powyższego wynika, że zarówno policja, jak sąd po wszczęciu postępowania sądowego dysponują instrumentami prawnymi pozwalającymi na przeprowadzenie określonych czynności dowodowych, mających na celu ustalenie danych osobowych oskarżonego. A. S.A. wielokrotnie otrzymywała i realizowała żądania wydania danych pochodzących z sądów i prokuratur z terenu całego kraju”. W związku z powyższym, w ocenie Spółki, wobec opisanej wyżej możliwości uzyskania dostępu do danych za pośrednictwem odpowiednich organów, pozyskanie ich bezpośrednio od niej nie jest niezbędne dla wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów realizowanych przez odbiorcę danych, o czym stanowi art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych. Ponadto Spółka podkreśliła, iż cyt.: „(…) wnioskodawczyni nie wykazała w żaden wiarygodny sposób, iż pozyskanie danych użytkowników jest niezbędne dla wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów przez nią realizowanych. Lakoniczne stwierdzenie, iż «uzyskanie powyższych danych umożliwi skierowanie sprawy na drogę postępowania sądowego – karnego, jak i cywilnego» nie może być bowiem uznane za wystarczające”. Spółka wyraziła także wątpliwość czy pozyskane przez Skarżącą dane nie zostałyby w efekcie wykorzystane przez nią w innym niż zadeklarowany przez nią cel, co mogłoby naruszyć prawa i wolności osób, których one dotyczą. Ponadto Spółka wskazała, iż ważąc w niniejszej sprawie interesy Skarżącej – jako osoby, która z uwagi na sprawowane funkcje pozostaje w sferze zainteresowania społecznego i musi liczyć się z krytycznymi ocenami swoich działań – oraz interesy użytkowników portalu, którzy oceny takie wyrażają, należy przyjąć, iż to interesy osób, których dane mają zostać udostępnione zasługują na ochronę.  
5. Spółka, jako administrator serwisów (…) oraz (…) przetwarza dane osobowe użytkowników posługujących się nickami: (…), (…), (…), (…), w zakresie numerów IP ich komputerów, a nadto dane osobowe użytkownika o nicku  (…), w zakresie numeru IP komputera oraz imienia i nazwiska, podanych przez użytkownika podczas procesu rejestracji konta. Spółka nie przetwarza natomiast żadnych danych osobowych dotyczących użytkownika posługującego się nickiem (…). Jak wyjaśniła Spółka, cyt.: „(…) nie odnaleziono żadnych informacji dotyczących komentarza pod artykułem publikowanym na stronach serwisu (…) zamieszczonego przez użytkownika o nicku (…). Być może zatem w zapisie danych identyfikujących komentarz nastąpił błąd”.

Po przeprowadzeniu w sprawie postępowania wyjaśniającego, Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych decyzją administracyjną z dnia 26 września 2014 r. (znak: DOLiS/DEC-941/14/75500,75502) nakazał A. S.A. udostępnienie na rzecz Skarżącej danych  osobowych użytkowników portalu (…), którzy umieścili komentarze odnoszące się do publikacji zamieszczonej pod adresem: (…), pod nickami (…), (…), (…) oraz (…) w zakresie numerów IP ich komputerów (pkt 1 sentencji), a nadto udostępnienie danych osobowych użytkownika portalu internetowego (…), który umieścił komentarz odnoszący się do publikacji zamieszczonej pod adresem (…), działając pod nickiem (…), w zakresie numeru IP jego komputera oraz jego imienia i nazwiska (pkt 2 sentencji). W pozostałym zakresie Generalny Inspektor umorzył postępowanie z wniosku Skarżącej. Decyzja została doręczona Spółce w dniu 29 września 2014 r.

Dnia 14 października 2014 r. do Biura Generalnego Inspektora wpłynął (nadany w placówce polskiego operatora pocztowego w dniu 10 października 2014 r. – a zatem złożony w terminie) wniosek Spółki o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej ww. decyzją i uchylenie zaskarżonej decyzji w zakresie pkt 1 i 2 jej sentencji. Spółka podniosła w uzasadnieniu wniosku, że organ „bezzasadnie pominął regulację ustawy o świadczeniu usług  drogą elektroniczną. Należy bowiem przyjąć, iż przywołana ustawa, przewidująca dalej idącą ochronę danych osobowych użytkowników serwisów internetowych, tj. osób fizycznych korzystających z usług świadczonych drogą elektroniczną, stanowi lex specialis w stosunku do przepisów ustawy o ochronie danych osobowych i powinna znaleźć w niniejszej sprawie zastosowanie”. Spółka powołała również art. 16 i art. 18 ust. 6 i ust. 5 pkt 2 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną. Według Spółki ustawa ta „wprowadza w stosunku do udostępniania danych eksploatacyjnych [a za takie należy uznać numer IP] odrębną regulację, a odpowiednie stosowanie ustawy o ochronie danych osobowych przewiduje wyłącznie w stosunku do przetwarzania danych osobowych, którą to instytucję (art. 18 ust. 1) ustawa o świadczeniu usług drogą elektroniczną wyraźnie odróżnia od danych eksploatacyjnych (art. 18 ust. 5). Ustawa o świadczeniu usług drogą elektroniczną (…) nie przewiduje zatem udzielania informacji o danych eksploatacyjnych podmiotom innym niż organy państwa”. Wskazując na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2013 r. (sygn. akt II SA/Wa 605/13) Spółka podniosła, że według art. 18 ust. 6 ww. ustawy „jedynym uprawnionym do uzyskania danych eksploatacyjnych gromadzonych przez usługodawcę w rozumieniu ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną są organy państwa (…) gdyby wolą ustawodawcy było uprawnienie do pozyskania danych eksploatacyjnych innych podmiotów niż organy państwa, zawarłby w ustawie wyraźną normę przewidującą takie uprawnienie”. Według Spółki ww. regulację uzupełniają art. 218, art. 236a i art. 488 k.p.k. Dodano, że skoro istnieje wyżej opisana możliwość uzyskania dostępu do danych za pośrednictwem odpowiednich organów, to nie jest spełniona przesłanka z art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o ochronie danych osobowych, tj. pozyskanie ww. danych bezpośrednio od Spółki nie jest niezbędne dla wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów realizowanych przez Skarżącą. Według Spółki, Generalny Inspektor Danych Osobowych niezasadnie uznał, że „udostępnienie danych nie naruszy praw i wolności osób, których dane dotyczą (…) wobec braku w obecnym stanie prawnym instrumentów prawnych pozwalających na kontrolę celu, w jakim osoba domagająca się wydawania danych w rzeczywistości dane te wykorzysta, wydanie danych użytkowników internetowych forów dyskusyjnych w oparciu o regulacje ustawy o ochronie danych osobowych stanowi szczególne zagrożenie dla dóbr osoby, której dane zostają udostępnione i prowadzić może do naruszenia jej praw i wolności. (…) Nie ma zatem gwarancji, że udostępnione dane osobowe zostaną wykorzystane wyłącznie w procesie sądowym, a kontrolę nad ich wykorzystaniem będzie wykonywał sąd”. Nadto zdaniem Spółki, „Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych niesłusznie przyjął, iż sama deklaracja wnioskodawczyni, co do pozyskania danych użytkowników serwisu internetowego na potrzeby dochodzenia roszczeń na drodze sądowej przesądza o dopuszczalności przetwarzania danych osobowych na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy o ochronie danych osobowych”.

Po powtórnym rozpatrzeniu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, należało zważyć, co następuje.

Z dniem wejścia w życie ustawy z 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. 2019 r., poz. 1781), zwanej dalej także: „u.o.d.o.”, tj. z dniem 25 maja 2018 r., Biuro Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych stało się Urzędem Ochrony Danych Osobowych. Postępowania prowadzone przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, wszczęte i niezakończone przed 25 maja 2018 r. prowadzone są przez Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych (zwanego dalej także: Prezesem UODO), na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 922 ze zm.), zwanej dalej także: „ustawą 1997”, zgodnie z zasadami określonymi w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256) Wszelkie czynności podejmowane przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych przed 25 maja 2018 r. pozostają skuteczne.

W dniu 25 maja 2018 r. rozpoczęto także stosowanie w krajowym porządku prawnym przepisów rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz. Urz. UE L 119 z 04.05.2016, str. 1 oraz Dz. Urz. UE L 127 z 23.05.2018, str. 2), zwanego dalej: „Rozporządzeniem 2016/679”, którego przepisy regulują kwestie związane z przetwarzaniem danych osobowych osób fizycznych. Od tego dnia Prezes UODO zobowiązany jest stosować przepisy ww. Rozporządzenia 2016/679 do wszystkich postępowań administracyjnych, które prowadzi. Prezes UODO wydając rozstrzygnięcie w danej sprawie uwzględnia bowiem stan prawny obowiązujący w chwili wydawania tego rozstrzygnięcia.

W czasie, gdy miało miejsce zdarzenie opisane przez Skarżącą, obowiązywała ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych. Ww. ustawa określała zasady postępowania przy przetwarzaniu danych osobowych oraz prawa osób fizycznych, których dane są lub mogą być przetwarzane w zbiorach danych (art. 2 ust. 1 ustawy 1997). Przepisem o zasadniczym znaczeniu dla oceny legalności procesu przetwarzania danych osobowych był art. 23 tegoż aktu prawnego. Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy 1997, przetwarzanie danych było dopuszczalne, gdy było to niezbędne dla wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów realizowanych przez administratorów danych albo odbiorców danych, a przetwarzanie nie naruszało praw i wolności osoby, której dane dotyczą.

Wyżej wskazaną przesłankę legitymizującą przetwarzanie danych osobowych (stanowiącą odpowiednik uchylonego art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy 1997) stanowi obecnie art. 6 ust. 1 lit. f) Rozporządzenia 2016/679. Zgodnie z tym przepisem, przetwarzanie jest zgodne z prawem wyłącznie w przypadkach, gdy jest ono niezbędne do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez administratora lub przez stronę trzecią, z wyjątkiem sytuacji, w których nadrzędny charakter wobec tych interesów mają interesy lub podstawowe prawa i wolności osoby, której dane dotyczą, wymagające ochrony danych osobowych, w szczególności gdy osoba, której dane dotyczą, jest dzieckiem.

Jak wykazało przeprowadzone postępowanie administracyjne, Skarżąca ma podstawy do uzyskania danych osobowych użytkowników portalu (…) o nickach: (…), (…), (…) oraz (…) w zakresie numerów IP ich komputerów, a nadto użytkownika portalu (…) o nicku (…) w zakresie numeru IP jego komputera oraz imienia i nazwiska – którzy to zamieścili w ww. serwisach internetowych wpisy będące przedmiotem skargi inicjującej niniejsze postepowanie. Odnosząc się do meritum sprawy należy wskazać bowiem, że rozstrzygnięcie zawarte w zaskarżonej decyzji z dnia 26 września 2014 r. (znak: DOLiS/DEC-941/14/75500,75502) jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione przez Spółkę we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie uzasadniają konieczności zmiany tej decyzji.

We wniosku Spółki o ponowne rozpatrzenie sprawy podniesiono przede wszystkim zarzut  pominięcia w zaskarżonej decyzji przepisów ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną, która według Spółki stanowi lex specialis w stosunku do przepisów ustawy o ochronie danych osobowych i powinna znaleźć w niniejszej sprawie zastosowanie. W ocenie Prezesa UODO nie sposób jest jednak zgodzić się z tak postawioną tezą.

Jak wskazano w zaskarżonej decyzji – przy czym Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych stanowisko to w pełni podtrzymuje – organ nadzorczy nie podziela poglądu Spółki, jakoby kierowany do podmiotu świadczącego usługi drogą elektroniczną wniosek o udostępnienie danych osobowych użytkownika tych usług (w niniejszej sprawie użytkowników portali internetowych (…) oraz (…)), pochodzący od podmiotów innych niż organy państwa i uzasadniony względami innymi niż potrzeby prowadzonych przez nie postępowań (a zatem też wniosek Skarżącej), nie mógł zostać uwzględniony z uwagi na brzmienie art. 18 ust. 6 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną (Dz. U. z 2020 r., poz. 344). O ile bowiem powyższy przepis istotnie kształtuje po stronie usługodawcy świadczącego usługi drogą elektroniczną obowiązek udostępnienia danych osobowych osób korzystających z tych usług (w tym danych eksploatacyjnych, do których zalicza się numer IP komputera) organom państwa, na potrzeby prowadzonych przez nie postępowań, o tyle stwierdzić należy, że regulacja ta ma charakter wyłącznie deklaratoryjny wobec uprawnień tych organów określonych szczegółowo w innych przepisach prawa. W ocenie Prezesa UODO, z brzmienia art. 18 ust. 6 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną nie wynika niedopuszczalność udostępniania podmiotom innym niż organy państwa informacji, o których mowa w ust. 1-5 tego przepisu w szczególności, że nie zawiera on takiego zakazu, jak również nie wskazuje na wyłączną kompetencję organów państwa w powyższym zakresie. Zdaniem Prezesa UODO, przyjęcie przeciwnego założenia prowadziłoby do nieuzasadnionej obrony osób naruszających w wirtualnej przestrzeni publicznej prawa innych przed konsekwencjami ich działalności i uniemożliwiałoby skuteczną obronę podmiotów pokrzywdzonych publikowanymi w Internecie obraźliwymi treściami.

Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, który w wyroku z dnia 27 listopada 2015 r. (sygn. II SA/Wa 1036/15) stwierdził, że z art. 18 ust. 6 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną „nie wynika reguła wyłączenia osób fizycznych z grona potencjalnych odbiorców spornej informacji. Ze sformułowania »usługodawca udziela informacji organom państwa« nie sposób skutecznie wywieść, aby wolą ustawodawcy było ograniczenie kręgu beneficjentów tego unormowania jedynie do organów państwa. Ustawodawca konstruując omawiany przepis nie użył bowiem słów »wyłącznie« czy »jedynie«. Ten zaś brak sprawia, że nie zachodzi podstawa do uznania, że przepis art. 18 ust. 6 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną zawiera zamknięty katalog osób uprawnionych do dostępu do spornej informacji”.

Podkreślenia ponadto wymaga, że powołany we wniosku Spółki o ponowne rozpatrzenie sprawy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 października 2013 r. (sygn. II SA/Wa 605/13), mający potwierdzać słuszność argumentacji Spółki, został uchylony przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 10 listopada 2015 r. (sygn. I OSK 685/14). NSA uznał, że: „należy przyznać rację skarżącemu kasacyjnie [GIODO] twierdzącemu, że wadliwe jest przyjęcie, jakoby jedynie organy państwa były uprawnione do uzyskania spornych w sprawie danych. Jakkolwiek słusznie powiada Sąd meriti, że dalej idąca ochrona niż przewidziana przepisami ustawy o ochronie danych osobowych jest uregulowana w przepisach ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, to jednak ochrona przyznana przez przepisy ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną, a więc tzw. tajemnica telekomunikacyjna, nie sięga takich działań w sieci, które naruszają obowiązujący porządek prawny. Umożliwienie zatem podejmowania czynności prawnych zmierzających do naprawy tej sytuacji, w tym też ścigania, i to nie tylko z urzędu, ale i w drodze prywatnego aktu oskarżenia, czy domaganie się ochrony dóbr osobistych na drodze cywilnej, jest działaniem w granicach prawa, pozwalającym na zwolnienie z tej ochrony. Przepis art. 18 ust. 6 ustawy z dnia 18 lipca 2002 r. o świadczeniu usług drogą elektroniczną, stanowiący literalnie o obowiązku usługodawcy udzielania informacji o danych tamże określonych organom państwa na potrzeby prowadzonych przez nie postępowań, należy interpretować jako dopuszczający przetwarzanie danych osobowych przez wszystkie podmioty, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania ich uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa. Nie został on zawężony do organów państwa, skoro nie posłużono się zwrotem "wyłącznie", a istnieje potrzeba poszerzenia zakresu podmiotowego tego przepisu. Uprawnienia te czy obowiązki mogą wynikać z przepisów z zakresu prawa karnego czy cywilnego oraz procedury obowiązującej w tym zakresie (p. art. 2 § 1 pkt 1 k.p.k. lub art. 126 § 1 pkt 1 k.p.c.). Zatem trzeba opowiedzieć się za tezą, wedle której nie tylko organy państwa, ale i inne podmioty, są w tej materii uprawnione”.

Powyższe stanowisko judykatury jednoznacznie przesądza o tym, iż istnienie omawianego art. 18 ust. 6 ustawy o świadczeniu usług drogą elektroniczną w żadnym razie nie wyklucza przetwarzania danych osobowych użytkowników usług świadczonych drogą elektroniczną przez osoby fizyczne w sytuacji, gdy spełnione zostaną określone przepisami o ochronie danych osobowych przesłanki legitymizujące przetwarzanie tych danych. Uwzględniając okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż przesłankę taką w dacie złożenia skargi, jak i wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy sankcjonował art. 23 ust. 1 pkt 5 ustawy 1997, obecnie zaś – tj. po wejściu w życie przepisów Rozporządzenia 2016/679 – stanowi o niej art. 6 ust. 1 lit. f) tegoż aktu prawnego. Należy uznać bowiem, że przetwarzanie przez Skarżącą danych osobowych wskazanych przez nią enumeratywnie użytkowników portali internetowych (…) oraz (…) jest zgodne z prawem, gdyż jest ono niezbędne do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów Skarżącej (w analizowanym przypadku za prawnie uzasadniony interes należy uznać dochodzenie przez Skarżącą roszczeń przeciwko osobom podejrzanym o naruszenie jej dobrego imienia i czci w sieci Internet). Jednocześnie, dokonana przez Prezesa UODO ocena proporcjonalności środków i celów oraz równowagi pomiędzy ochroną różnych dóbr: wolności wypowiedzi i prawa do ochrony dóbr osobistych prowadzi do wniosku, że interesy lub podstawowe prawa i wolności osób, których dane dotyczą – a do których odnosi się żądanie Skarżącej – nie mają charakteru nadrzędnego nad jej interesami i prawami. O ile bowiem każdej osobie fizycznej przysługuje ochrona prawna jej danych osobowych oraz ochrona prawa do prywatności, to jednak osoby publikujące treści obraźliwe w ogólnodostępnej przestrzeni publicznej, jaką jest Internet, muszą mieć świadomość tego, iż nie mogą nadużywać swoich praw kosztem prawa innych. Udostępnienia na rzecz Skarżącej danych osób ingerujących w sferę jej prywatności nie należy utożsamiać jednak z ograniczeniem zasady wolności słowa. Przeciwnie, pamiętać należy, że wolność wyrażania swoich poglądów związana jest z ponoszeniem za poglądy te odpowiedzialności. Każda osoba wypowiadająca się publicznie, musi mieć świadomość co do ewentualnych konsekwencji swoich wypowiedzi, które naruszają podstawowe i ustawowo chronione prawa bądź wolności innych podmiotów. Nieuzasadnione niczym jest natomiast twierdzenie, że wypowiadający się anonimowo w sieci użytkownicy portali internetowych, posługujący się pseudonimami wyłączającymi możliwość łatwej ich identyfikacji, mają podlegać szczególnej ochronie i to ich dane osobowe są dobrem, które ustawodawca miał zamiar chronić w pierwszej kolejności, w sytuacji gdy publikowane przez nich treści godzą w prawa innych. Bez znaczenia w tym kontekście jest okoliczność, że Skarżąca piastowała wysoko eksponowane stanowisko, przez co – zdaniem Spółki – powinna ona była liczyć się z krytyką jej działań ze strony opinii publicznej. Zważyć bowiem należy na istnienie dopuszczalnych granic tejże krytyki, których przekroczenie może skutkować wytoczeniem powództwa cywilnego, a nawet wniesieniem prywatnego aktu oskarżenia przeciwko osobom zniesławiającym. Właściwym do dokonania oceny tego czy w sprawie niniejszej faktycznie doszło do przekroczenia granic wolności słowa jest jednak właściwy rzeczowo sąd, nie zaś Prezes UODO.

Zdaniem Prezesa UODO niezasadne są – wyrażone we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy – obawy Spółki odnośnie zagrożenia dla dóbr osób, których danych dotyczy żądanie Skarżącej, wynikającego według Spółki z braku instrumentów prawnych pozwalających na kontrolę celu, w jakim domagający się udostępnienia danych w rzeczywistości je wykorzysta. Wskazać należy, że w chwilą pozyskania żądanych danych osobowych, Skarżąca stanie się ich administratorem, w związku z czym przetwarzanie przez nią tych danych będzie podlegało regułom wyznaczonym przez przepisy prawa, w szczególności zaś art. 5 ust. 1 lit. b) Rozporządzenia 2016/679, traktujący o zasadzie celowości, zgodnie z którą na administratorze spoczywa obowiązek niepoddawania zebranych danych dalszemu przetwarzaniu niezgodnemu z celami zebrania (uprzednio kwestię tę regulował art. 26 ust. 1 pkt 2 ustawy 1997). Kontrola zgodności przetwarzania tych danych z przepisami o ochronie danych osobowych będzie przy tym należała do kompetencji Prezesa UODO.

Należy pamiętać, że dobra osobiste podlegają ochronie cywilnej (art. 23 i art. 24 § 1 Kodeksu cywilnego) i karnej (art. 212 § 1 Kodeksu karnego). W celu dochodzenia odpowiednich roszczeń konieczne jest dysponowanie danymi osobowymi osób, które są potencjalnymi sprawcami naruszeń. Zdaniem Prezesa UODO, w sprawie niniejszej brak jest podstaw do przyjęcia, że Skarżąca wykorzysta żądane dane osobowe w celach innych niż wystąpienie z prywatnym aktem oskarżenia bądź powództwem o ochronę dóbr osobistych. Z materiału dowodowego sprawy bezspornie wynika, że Skarżąca pisemnie zwróciła się do Spółki o udostępnienie danych osobowych użytkowników administrowanych przez nią portali internetowych o nickach: (…), (…), (…), (…) oraz (…) i dopiero bezskuteczność tych działań – wobec odmownej odpowiedzi Spółki – legła u podstaw skierowania wniosku do organu nadzorczego o nakazanie Spółce udostępnienia danych osobowych osób, które umieściły w Internecie kwestionowane przez Skarżącą wpisy. Konsekwencja, ale też rozwaga w działaniu Skarżącej prowadzi do wniosku, iż uzyskane od Spółki dane osobowe wykorzysta ona wyłącznie w celach deklarowanych w niniejszym postępowaniu. Wobec powyższego stwierdzić należy, że okoliczności faktyczne i prawne sprawy wyłączają możliwość powołania się w analizowanym przypadku na przeszkodę udostępnienia danych wymienioną w art. 23 ust. 1 pkt 5 in fine ustawy 1997 (obecnie – art. 6 ust. 1 lit c) Rozporządzenia 216/679), tj. jeżeli miałoby to spowodować naruszenie praw i wolności osób, których dane dotyczą. Podkreślenia wymaga raz jeszcze, że prawo do prywatności nie ma charakteru absolutnego, a jego ochrona nie może odbywać się kosztem braku poszanowania praw innych osób.

Nie sposób się również zgodzić z twierdzeniami Spółki, jakoby niewystarczającą dla uznania zasadności żądań Skarżącej była jej deklaracja, co do zamiaru pozyskania danych użytkowników portali internetowych na potrzeby dochodzenia roszczeń na drodze postępowania sądowego. Jakkolwiek bowiem w dacie złożenia skargi inicjującej niniejsze postępowanie Skarżąca nie wystąpiła do sądu z pozwem cywilnym, ani też prywatnym aktem oskarżenia (nie wskazuje na to przynajmniej zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy), stwierdzić należy, iż działanie takowe było znacznie utrudnione z uwagi na brak dysponowania przez Skarżącą jakimikolwiek bliższymi danymi, które zezwoliłyby na jednoznaczną identyfikację osób, przeciwko którym chciałaby ona kierować swoje roszczenia. Tymczasem przepisy regulujące procedurę cywilną oraz procedurę karną stawiają przed Skarżącą, jako osobą, która chciałaby skorzystać z przysługujących jej środków ochrony prawnej przed sądem, obowiązek zindywidualizowania autorów kwestionowanych wpisów – a to wobec wymogów formalnych, jakie krajowe ustawodawstwo stawia każdemu pismu procesowemu inicjującemu postępowanie w sprawie bądź to naruszenia dóbr osobistych, bądź to pomówienia. Obszerne rozważania w tym zakresie Prezes UODO poczynił w zaskarżonej przez Spółkę decyzji z dnia 26 września 2014 r. (znak: DOLiS/DEC-941/14/75500,75502), stąd – wobec aktualności podnoszonych tamże argumentów – należy uznać, że brak jest potrzeby ich powtórnego przytaczania w niniejszym rozstrzygnięciu.

Wskazać niemniej należy, na istotne w tym kontekście stanowisko, jakie w wyroku z dnia 10 listopada 2015 r. (sygn. I OSK 1173/14) zajął Naczelny Sąd Administracyjny uznając „za zbyt daleko idący pogląd (…), że wykazanie przez jednostkę wnioskującą o dane usprawiedliwionego celu posiadania danych internautów może nastąpić dopiero po zainicjowaniu przez nią postępowania sądowego. Jakkolwiek wszczęcie takiego procesu (złożenie pozwu) istotnie może być jedną z ważniejszych okoliczności przemawiających za realnością inicjowania drogi sądowej, to nie w każdym stanie faktycznym jest elementem niezbędnym dla zastosowania art. 18 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 5 u.o.d.o. Ograniczenia takiego nie wprowadzają przepisy prawa. Organ może ocenić realność żądania udostępnienia danych osobowych na potrzeby postępowania sądowego samodzielnie także w oparciu o inne dowody (art. 75 § 1 k.p.a.); istotne jest, aby organ ustalił, że udostępnienie danych osobowych nie będzie stanowić celu samego w sobie dla jednostki o nie wnioskującej, lecz posłużą one dla realizacji przez tę jednostkę przysługującego jej prawa do sądu.”

Zdaniem Prezesa UODO, z akt postępowania nie wynika żaden inny cel pozyskania wnioskowanych danych, aniżeli wykorzystanie ich przez Skarżącą do obrony jej czci, godności, wizerunku czy dobrego imienia, stąd żądanie Skarżącej należało uznać za uzasadnione.

Po dokonaniu powtórnej analizy materiału dowodowego zebranego w sprawie Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych podtrzymuje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji administracyjnej z dnia 26 września 2014 r. (znak: DOLiS/DEC-941/14/75500,75502), zgodnie z którym Spółka bezpodstawnie odmówiła Skarżącej udostępnienia wnioskowanych danych osobowych autorów kwestionowanych wpisów, określonych w skardze do organu, uniemożliwiając jej tym samym podjęcie dalszych działań służących takiej identyfikacji ww. autorów, która pozwoli na skuteczne zainicjowanie przeciwko nim dopuszczalnych przepisami prawa postępowań sądowych. Mając na uwadze okoliczności przedmiotowej sprawy, a także treść art. 18 ust. 1 pkt 2 ustawy 1997, w myśl którego w przypadku naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych z urzędu lub na wniosek osoby zainteresowanej, w drodze decyzji administracyjnej, nakazuje udostępnienie wnioskowanych danych osobowych, organ nadzorczy upoważniony był do nakazania Spółce udostępnienia na rzecz Skarżącej danych osobowych autorów kwestionowanych wpisów w zakresie, w jakim Spółka tymi danymi dysponuje, tj. danych osobowych użytkowników portalu (…) o nickach: (…), (…), (…) oraz (…) w zakresie numerów IP ich komputerów, a nadto użytkownika portalu internetowego (…) o nicku (…), w zakresie numeru IP jego komputera oraz imienia i nazwiska. Z tego tez względu zaskarżona decyzję należało utrzymać w mocy.

Z uwagi na powyższe Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych rozstrzygnął jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna. Na podstawie art. 21 ust. 2 i art. 22 ustawy o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r., poz. 922 ze zm.) w związku z art. 13 § 2 oraz art. 53 § 1 i 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325) od niniejszej decyzji stronie przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w terminie 30 dni od dnia doręczenia niniejszej decyzji za pośrednictwem Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych (adres: Urząd Ochrony Danych Osobowych, ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa).