Decyzja

Na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096), art. 12 pkt 2, art. 27 ust. 1 i 2 pkt 2, art. 22 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 922 ze zm.), art. 20, art. 7 ust 1 pkt 2 i art. 21g ust 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2017 r. poz. 2067 ze zm.), w związku z art. 160 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. poz. 1000 ze zm.) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie skargi Pana M. P., zam. w S., na przetwarzanie jego danych osobowych w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji (KSIP), w Systemie Ewidencji Wypadków i Kolizji (SEWIK) oraz w Systemie Wspomagania Dowodzenia (SWD) przez Komendanta Głównego Policji z siedzibą w Warszawie przy ul. Puławskiej 148/150

odmawiam uwzględnienia wniosku

Uzasadnienie

Do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych (obecnie: Urząd Ochrony Danych Osobowych) wpłynęła skarga Pana M. P., zam. w S. (dalej jako: „Skarżący”), na przetwarzanie jego danych osobowych w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji (dalej jako: „KSIP”), w Systemie Ewidencji Wypadków i Kolizji (SEWIK) oraz w Systemie Wspomagania Dowodzenia (SWD) przez Komendanta Głównego Policji z siedzibą w Warszawie przy ul. Puławskiej 148/150 (dalej jako: „KGP”).

Skarżący wniósł o wydanie decyzji nakazującej KGP usunięcie jego danych osobowych zgromadzonych w systemie KSIP.

W toku postępowania zainicjowanego skargą, Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych uzyskał wyjaśnienia odnośnie okoliczności sprawy, zapoznał się z materiałem dowodowym i dokonał następujących ustaleń.

Wobec Skarżącego w 2013 r. prowadzone było postępowanie karne w sprawie o czyn z art. 177 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. z 2018 r. poz. 1600). Na zasadach określonych w art. 20 ust. 2a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji  (Dz. U. z 2017 r. poz. 2067 ze zm.), w związku z przedstawieniem wymienionych zarzutów, właściwy organ Policji dokonał tzw. rejestracji procesowej, tj. wprowadził dane osobowe Skarżącego do zbioru danych KSIP, jako o osobie podejrzanej o popełnienie przestępstwa ściganego z oskarżenia publicznego. Pismem z [...] września 2017 r. do Komendy Głównej Policji, Skarżący zwrócił się usunięcie z policyjnej bazy danych oraz wszelkich baz danych informacji dotyczących jego osoby. W odpowiedzi na pismo Skarżącego w dniu [...] września 2017 r. Zastępca Naczelnika Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych KGP udzielił odpowiedzi na ww. wniosek Skarżącego informując, iż jak wynika z treści art. 20 ust. 2a, ust. 2ac i ust.2b ustawy o Policji, Policja może pobierać, uzyskiwać, gromadzić, przetwarzać i wykorzystywać w celu realizacji zadań ustawowych informacje w tym dane osobowe, o osobach podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego, nieletnich dopuszczających się czynów zabronionych przez ustawę jako przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego, osobach o nieustalonej tożsamości lub usiłujących ukryć swoją tożsamość, osobach stwarzających zagrożenie, o których mowa w ustawie z dnia 22 listopada 2013 r. o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób, osobach poszukiwanych, osobach zaginionych, osobach, wobec których zastosowano środki ochrony i pomocy, przewidziane w ustawie z dnia 28 listopada 2014 r. o ochronie i pomocy dla pokrzywdzonego i świadka (Dz. U. z 2015 r. poz. 21) oraz o osobach, o których mowa w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych, także bez wiedzy i zgody tych osób. Pismem tym wyjaśniono, iż informacje te mogą obejmować: dane osobowe, o których mowa w art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych. Dodatkowo w omawianym piśmie wyjaśniono Skarżącemu, iż zapis art. 20 ust. 2a in fine ustawy o Policji stanowi lex specialis wobec norm określonych w art. 51 Konstytucji RP oraz art. 25, 32 i 33 ustawy o ochronie danych osobowych, co wydaje się ze wszech miar zrozumiałe i zasadne, wobec przypisanych Policji zadań ustawowych (m.in. zapobieganie i zwalczanie przestępczości). Zatem Policja nie jest zobowiązana do informowania osoby, której dany osobowe przetwarza o fakcie przetwarzanie tych danych jak również o zakresie przetwarzania czy też udostępniania danych osobowych. Mając powyższe na uwadze KGP odmówiło Skarżącemu, uwzględnienia wniosku.          

Pismem z [...] października 2017 r. M. P. ponownie zwrócił się do Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych KGP z wnioskiem o usunięcie jego danych osobowych z systemu KSIP. W odpowiedzi na pismo Skarżącego Zastępca Naczelnika Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych KGP poinformował Skarżącego, iż na podstawie przesłanek usunięcia danych osobowych z systemu KSIP wskazanych w art. 20 ust 17 i 17b ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2016 r., poz. 1782 z późn. zm.) oraz sposobów oceny danych osobowych pod kątem ich przydatności w prowadzonych postepowaniach wskazanych w §29 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 lipca 2016 r. w sprawie przetwarzania informacji przez Policję (Dz. U. z 2016 r., poz.1091) - ponownie dokonano weryfikacji danych dotyczących Skarżącego przetwarzanych z KSIP. Jednocześnie poinformowano Skarżącego, że stan faktyczny oraz prawny nie uległ zmianie oraz o podtrzymaniu stanowiska przekazanego w piśmie [...] z [...] września 2017 r. Upoważniony przez KGP, Naczelnik Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Służby Kryminalnej Komendy Głównej Policji wyjaśnił, iż Skarżący nie występował ponownie (po dniu [...] października 2017 r.) z wnioskiem o usunięcie danych z KSIP. W związku z realizacją norm określonych w ustawie o Policji, organy Policji dokonały po zakończeniu sprawy w 2013 r., weryfikacji zgromadzonych danych osobowych Skarżącego w zakresie czynów z art. 177 § 1 ustawy Kodeks karny. Organy Policji dokonały również ww. weryfikacji w związku ze złożoną przez Skarżącego skargą do Generalnego Inspektora na przetwarzanie jego danych w KSIP oraz każdorazowo w związku z wnioskami o usunięcie danych osobowych. Upoważniony przez KGP, Naczelnik Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Służby Kryminalnej Komendy Głównej Policji wyjaśnił, iż jak wynika z norm określonych w art. 20 ust. 17 – Policja ma obowiązek dokonywać weryfikacji danych po zakończeniu sprawy w ramach której dane te zostały wprowadzone do zbioru (tu KSIP), a ponadto nie rzadziej niż co 10 lat od dnia uzyskania lub pobrania informacji, usuwając zbędne dane. Ww. Naczelnik oświadczył, iż wymaganych ustawą weryfikacji dokonano w szczególności pod kątem przesłanek z art. 51 ust. 4 Konstytucji RP oraz pod kątem legalności, w tym w zakresie przesłanek z art. 20 ust. 17 b i 18 ustawy o Policji. Dokonując powyższych weryfikacji danych (ocen pod kątem ich przydatności) organ Policji  nie był w posiadaniu informacji  wskazujących  na zaistnienie przesłanek z art. 20 ust. 17b i 18 ustawy o Policji. Ponadto Naczelnik Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Służby Kryminalnej Komendy Głównej Policji wyjaśnił, iż 10 letni okres obowiązkowej weryfikacji zgromadzonych danych jeszcze nie upłynął, nie zachodzą zatem, w ocenie KGP, ustawowe przesłanki do usunięcia danych Skarżącego z KSIP. Nie bez znaczenia również pozostaje (poza brakiem spełnienia ww. kryterium czasu) rodzaj popełnionych przez Skarżącego przestępstwa.

Informacje dotyczące zdarzeń drogowych z udziałem Pana M. P. przetwarzane są w systemie SEWIK w związku ze zdarzeniami z [...].11.2013 r. (nr SEWIK: [...]) oraz z [...].06.2017 r. (nr SEWIK: [...]). Dane Pana M. P. przetwarzane są w Systemie Wspomagania Dowodzenia Policji oraz zostały pozyskane w dniu [...] czerwca 2017 i [...] września 2017 r. na podstawie  art. 21g ust. 1 ustawy o Policji.

W takim stanie faktycznym i prawnym Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych  zważył, co następuje:

Powołana wyżej ustawa o ochronie danych osobowych z dnia 29 sierpnia 1997 r. stwarza prawne podstawy stosowania ochrony państwowej w sytuacjach nielegalnego przetwarzania danych osobowych obywateli przez zarówno podmioty prawa publicznego, jak i podmioty prawa prywatnego. W celu jej realizacji organ ochrony danych osobowych został wyposażony w kompetencje władcze, umożliwiające sankcjonowanie stwierdzanych nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych. Oznacza to, iż organ ochrony danych osobowych, oceniając stan sprawy i dokonując subsumpcji, stwierdza, czy kwestionowane przetwarzanie danych osobowych znajduje oparcie choćby w jednej z przesłanek legalizujących przetwarzanie danych osobowych, wskazanej w art. 23 ust. 1 ww. ustawy o ochronie danych osobowych  i w zależności od występujących w sprawie ustaleń – albo wydaje nakaz lub zakaz, albo odmawia uwzględnienia wniosku, ewentualnie umarza postępowanie. Wydanie nakazu usunięcia uchybień w procesie przetwarzania danych osobowych następuje wówczas, gdy organ ochrony danych osobowych stwierdza naruszenie norm prawnych w zakresie przetwarzania danych osobowych.

Zgodnie z treścią art. 1 przywołanej ustawy, każdy ma prawo do ochrony dotyczących go danych osobowych, a przetwarzanie tych danych, w znaczeniu, o którym mowa w art. 7 pkt 2 tej ustawy, dopuszczalne jest tylko ze względu na określone dobra, tj. dobro publiczne, dobro osoby, której dane dotyczą lub dobro osoby trzeciej i tylko w zakresie oraz trybie określonym ustawą. Mając zatem na uwadze powyższe, stosując przepisy tej ustawy, należy za każdym razem wyważać dobra, które legły u jej podstaw.

W toku postępowania Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych ustalił, iż prowadzone było postępowanie karne w sprawie o czyn z art. 177 § 1 k.k. przeciwko Skarżącemu. W dacie wniesienia skargi do Biura Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych nastąpiło już zatarcie skazania. Skarżący w treści skargi podniósł, iż Komendant Główny Policji odmówił wniosku o usunięcie jego danych osobowych z KSIP, pomimo, iż informacje te nie są przydatne w prowadzonych przez Policję postępowaniach oraz nie są niezbędne w celu realizacji zadań ustawowych Policji oraz, że jest osobą niewinną i niekaraną, nigdy nie skazaną prawomocnym wyrokiem Sądu.

W przedmiotowej sprawie na uwadze należy mieć treść art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy o ochronie danych osobowych, który stanowi, iż przetwarzanie danych jest dopuszczalne, gdy jest to niezbędne dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa. Podstawę prawną do przetwarzania danych osobowych osób, wobec których były prowadzone postępowania przez organy Policji, stanowi art. 20 ust. 1 ustawy o Policji, zgodnie z którym Policja, z zachowaniem ograniczeń wynikających z art. 19, może uzyskiwać informacje, w tym także niejawne, gromadzić je, sprawdzać oraz przetwarzać. Policja może pobierać, uzyskiwać, gromadzić, przetwarzać i wykorzystywać w celu realizacji zadań ustawowych informacje, w tym dane osobowe - o osobach podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego - także bez ich wiedzy i zgody (ust. 2a). W świetle art. 20 ust. 2b ustawy o Policji gromadzone informacje, mogą obejmować również dane osobowe, o których mowa w art. 27 ust. 1 ustawy o ochronie danych osobowych z dnia 29 sierpnia 1997 r., Okres przechowywania danych określono w art. 20 ust. 17 ustawy o Policji, zgodnie z którym dane osobowe zebrane w celu wykrycia przestępstwa przechowuje się przez okres niezbędny do realizacji ustawowych zadań Policji. Organy Policji dokonują weryfikacji tych danych po zakończeniu sprawy, w ramach której dane te zostały wprowadzone do zbioru, a ponadto nie rzadziej niż co 10 lat od dnia uzyskania lub pobrania informacji, usuwając zbędne dane. Zgodnie z art. 20 ust. 17b ustawy o Policji, dane osobowe o których mowa w ust. 17, usuwa się jeżeli organ Policji powziął wiarygodną informację, iż: czynu stanowiącego podstawę wprowadzenia informacji do zbioru nie popełniono albo brak jest danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie jego popełnienia; zdarzenie lub okoliczność, w związku z którymi wprowadzono informacje do zbioru nie ma znamion czynu zabronionego; osoba, której dane dotyczą, została uniewinniona prawomocnym wyrokiem sądu. Natomiast dane osobowe szczególnie wrażliwe np. ujawniające pochodzenie rasowe lub etniczne, przekonania religijne oraz dane o stanie zdrowia, nałogach lub życiu seksualnym osób podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego, które nie zostały skazane za te przestępstwa, podlegają komisyjnemu i protokolarnemu zniszczeniu niezwłocznie po uprawomocnieniu się stosownego orzeczenia (ust. 18).

Wśród powyżej wskazanych przesłanek usunięcia danych nie występuje zatarcie skazania, która uzasadniałaby usunięcie danych Skarżącego z KSIP. Oznacza to, iż samo zatarcie skazania nie jest przesłanką samoistną i bezwzględną do usunięcia informacji kryminalnych z baz danych KSIP. Odnosząc się do instytucji zatarcia skazania zauważyć należy, iż ma ona na celu umożliwienie pełnej społecznej rehabilitacji skazanego, co wiąże się z uznaniem skazania za niebyłe i usunięciem wpisu o skazaniu z KRK. Osoba skazana od momentu zatarcia skazania ma prawo twierdzić, że nie była karana, a żadna instytucja nie może ograniczyć jej praw z powołaniem się na karalność. Jak słusznie wskazał Zastępca Dyrektora Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnej w piśmie z [...] lutego 2018 r., to uprawnienie nie doznaje uszczerbku z powodu dalszego przetwarzania w KSIP danych o osobie popełniającej przestępstwo, albowiem informacje, jakimi dysponuje Krajowy System Informacyjny Policji, nie stanowią źródła wiedzy powszechnie dostępnej, gdyż służą wyłącznie realizacji zadań Policji, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy o Policji. O ile bowiem dostęp do informacji o karalności osoby z KRK ma charakter powszechny, to informacje pozyskane i wytworzone przez organy Policji w KSIP są zamkniętym, ogólnie niedostępnym zbiorem informacji i danych, służącym jedynie organom Policji dla realizowania ich ustawowych zadań związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa i porządku publicznego.

Ponadto należy zwrócić uwagę na kwestię okresu przechowywania danych; niedopuszczalne jest bezterminowe przechowywanie danych osobowych. Treść art. 20 ust. 17 ustawy o Policji, wskazuję, iż organy Policji są bowiem obowiązane do systematycznego przeglądania i usuwania zbędnych danych z systemu, zatem nie może dochodzić do sytuacji bezterminowego przetwarzania danych osobowych w KSIP przez ten podmiot. Na marginesie należy wskazać, że wspomniany w art. 20 ust. 17 ustawy o Policji dziesięcioletni termin uzyskania lub pobrania informacji w rozpatrywanej sprawie jeszcze nie upłynął. Stanowi to zatem kolejny argument przemawiający za legalnym przetwarzaniem danych osobowych Skarżącego przez organy Policji w bazie danych. Ponadto, jak wynika z treści pisma Komendanta Głównego Policji z [...] lutego 2018 r. Zastępca Dyrektora Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnej, organy Policji dokonały stosownej weryfikacji danych Skarżącego zgromadzonych w KSIP po zakończeniu sprawy, tj. w 2013 r., a dodatkowo każdorazowo w związku ze złożonymi przez Skarżącego wnioskami o usunięcie jego danych osobowych ze zbioru KSIP, a także ze skargą złożoną do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych, przy czym w przypadku wniosku o usunięcie danych osobowych z KSIP weryfikacji dokonano w szczególności pod kątem przesłanek z art. 51 ust. 4 Konstytucji RP oraz przesłanek z art. 20 ust. 17b i 18 ustawy o Policji.

W rozpatrywanej sprawie należy mieć także na względzie regulacje rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 23 sierpnia 2018 r. w sprawie przetwarzania informacji przez Policję (Dz. U. poz. 1636), w szczególności § 4 oraz § 10, które zastąpiło rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 21 lipca 2016 r. w sprawie przetwarzania informacji przez Policję, obowiązujące w momencie wszczęcia postępowania administracyjnego przed Generalnym Inspektorem Ochrony Danych Osobowych.

Ponadto w rozdziale 5 rozporządzenia z dnia 23 sierpnia 2018 r. wskazano kryteria weryfikacji przechowywania w systemie danych osobowych pod kątem ich dalszej przydatności, którymi są m.in. rodzaj i charakter popełnionego przestępstwa, rodzaj i charakter naruszonego dobra chronionego prawem, formy sprawstwa, postać zamiaru, czas, który upłynął od momentu wprowadzenia danych do zbioru, aktualność przesłanek legalności oraz niezbędności dalszego przetwarzania danych do wykonania zadań ustawowych, wystąpienie okoliczności określonych w art. 20 ust. 17b i 18 ustawy o Policji, a w przypadku danych daktyloskopijnych wystąpienie okoliczności określonych w art. 211 ust. 2 i art. 21m tej ustawy.

Powyższa argumentacja znajduje uzasadnienie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 kwietnia 2017 r. (I OSK 2426/15) oraz w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2005 r. o sygn. akt K 32/04 (publ. OTK-A 2005/11/132), w którym stwierdzono, że przepis art. 20 ust. 17 ustawy o Policji nie przewiduje usuwania ze zbiorów danych zebranych o osobach podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego, które zostały prawomocnie uniewinnione bądź wobec których postępowanie karne zostało prawomocnie bezwarunkowo umorzone, niezwłocznie po uprawomocnieniu się stosownego orzeczenia. Prawomocne uniewinnienie konkretnej osoby lub bezwarunkowe umorzenie postępowania karnego wobec konkretnej osoby nie przesądza o tym, czy zgromadzone dane mogą zawierać informacje przydatne dla realizacji ustawowych zadań Policji wobec innych osób.

Ponadto Trybunał Konstytucyjny wskazuje, iż przyczyną dla której prawa jednostki mogą być ograniczane, jest ochrona dobra wspólnego, a w szczególności - wzgląd na potrzeby bezpieczeństwa i obronności kraju. Ochrona bezpieczeństwa państwa jest zatem szczególną wartością, w zderzeniu z którą prawa jednostki, nawet prawa podstawowe, mogą być – w niezbędnym zakresie - ograniczane. Dopuszczalność ograniczeń podyktowanych takimi względami jest zaś powszechnie przyjęta w państwach demokratycznych (wyrok TK z 16 lutego 1999 r. w sprawie SK 11/98, OTK z 1999 r., cz. I, poz. 5).

Odnosząc się do przetwarzania danych osobowych w systemie SEWIK wskazać należy, iż ww. system prowadzony jest na podstawie zarządzenia Nr 31 Komendanta Głównego Policji z 22 października 2015 r. w sprawie metod i form prowadzenia przez Policję statystyki zdarzeń drogowych (Dz. Urz. KGP z 2015 r. poz. 85 ze zm.) w związku z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji. Dane osobowe o uczestnikach wypadków drogowych, wypadkach drogowych, osób kierujących pojazdami przetwarzane są w zakresie art. 136 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 473 ze zm.), art. 42 ustawy z 11 dnia września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2018 r. poz. 999 ze zm.), art. 130b ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 1990 ze zm.). Zgodnie z art 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 922 ze zm.) przesłanką do przetwarzania danych osobowych jest niezbędność przetwarzania tych danych dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa. Jak wynika z ustaleń organu celem gromadzenia danych w systemie SEWIK jest realizacja przez Policję zadań nałożonych przez ww. ustawy. W związku z powyższym ustawowa przesłanka dopuszczalności przetwarzania danych osobowych została spełniona.

Biorąc pod uwagę żądanie Skarżącego dotyczące usunięcia jego danych osobowych z Systemu Wspomagania Dowodzenia wskazać trzeba art. 21 ust. 1 ustawy o Policji  w związku z którym ustawodawca zezwala na przetwarzanie danych osobowych związanych z obsługą zgłoszeń alarmowych. Dane Skarżącego Komenda Główna Policji pozyskała  w dniu [...] czerwca 2017 r. jako uczestnika zdarzenia oraz [...] września 2017 r. jako zgłaszającego i nadal służą do realizacji celu jaki został określony w art. 14 ust 1 pkt 1 ustawy o Policji tj: rozpoznawania, zapobiegania i wykrywania przestępstw i wykroczeń.

W tym miejscu należy podkreślić, iż organ do spraw ochrony danych osobowych nie posiada kompetencji do merytorycznej oceny poprawności rozstrzygnięcia Policji, w kwestii zasadności przechowywania danych osobowych Skarżącego, związanych z popełnieniem przez niego przestępstwa, w KSIP, SWD oraz SEWIK. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 marca 2001 r. (sygn. II SA 401/00), podkreślono, że: „Generalny Inspektor (…) nie jest organem kontrolującym ani nadzorującym prawidłowość stosowania prawa materialnego i procesowego w sprawach należących do właściwości innych organów, służb czy sądów, których orzeczenia podlegają ocenom w toku instancji czy w inny sposób określony odpowiednimi procedurami.”

Konkludując – nie można nakazać organowi Policji usunięcia danych osobowych Skarżącego z KSIP, SWD oraz SEWIK ponieważ przechowywane są one legalnie, przeprowadzona analiza wskazuje, że przedmiotowe informacje w dalszym ciągu są niezbędne do realizacji zadań ustawowych Policji, zaś Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych nie posiada kompetencji do merytorycznego badania słuszności poczynionej przez organy Policji weryfikacji.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż sposób postępowania Policji w omawianym zakresie nie budzi wątpliwości. Dane osobowe Skarżącego zostały bowiem, zgodnie z przepisami, poddane ocenie co do ich przydatności.

W tym stanie faktycznym i prawnym Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych rozstrzygnął, jak w sentencji.

 Na podstawie art. 127 § 3 Kpa od decyzji przysługuje stronie prawo do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy w terminie 14 dni od dnia jej doręczenia stronie. Strona ma prawo do zrzeczenia się prawa do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Zrzeczenie się prawa do złożenia wniosku  o ponowne rozpatrzenie sprawy powoduje, że decyzja staje się ostateczna i prawomocna. Jeżeli strona nie chce skorzystać z prawa do złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, ma prawo do wniesienia skargi na decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w terminie 30 dni od dnia doręczenia jej stronie. Skargę wnosi się za pośrednictwem Prezesa Urzędu (adres: ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa). Wpis od skargi wynosi 200 złotych. Strona ma prawo ubiegania się o prawo pomocy, w tym zwolnienie od kosztów sądowych.