Decyzja

Na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm.), art. 5 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 12 oraz art. 13, art. 14 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości (Dz. U. z 2019 r., poz. 125, dalej: ustawa z 14 grudnia 2018 r.) po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego w sprawie skargi Pana R. B. (zam. ul. [...]) , na odmowę udostępnienia mu danych osobowych przez Komendanta Głównego Policji w Warszawie (adres: Komenda Główna Policji, ul. Puławska 148/150, 02-624 Warszawa) przetwarzanych w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji (KSIP),

 umarzam postępowanie

 Uzasadnienie

Do Urzędu Ochrony Danych Osobowych wpłynęła skarga Pana R. B. (dalej zwanego „Skarżącym”), na nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych Skarżącego przez Komendanta Głównego Policji w Warszawie (zwanego dalej „Komendantem”), polegające na odmowie udostępnienia mu informacji o przetwarzanych danych osobowych w Krajowym Systemie Informacyjnym Policji (zwanym dalej: „KSIP”). Uzasadniając żądanie, Skarżący, zawarł także wniosek o nakazanie Komendantowi udostępnienia mu danych osobowych przetwarzanych w KSIP.

W toku postępowania zainicjowanego skargą, Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych uzyskał wyjaśnienia odnośnie okoliczności sprawy, zapoznał się z materiałem dowodowym  i dokonał następujących ustaleń.

Pismami z [...] maja 2019 r. Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych poinformował Skarżącego oraz Komendanta o wszczęciu postępowania wyjaśniającego w sprawie oraz zwrócił się do Komendanta o ustosunkowanie się do treści skargi i złożenie pisemnych wyjaśnień.

W dniu [...] czerwca 2019 r. do Urzędu Ochrony Danych Osobowych wpłynęło pismo Naczelnika Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych KGP ([...]), w którym wyjaśnił, iż Skarżący pismem z [...] lutego 2019 r. (kopia wniosku z aktach sprawy) skierowanym do Komendanta Głównego Policji zwrócił się o udostępnienie wszelkich przetwarzanych danych osobowych w KSIP, powołując się przy tym na treść art. 23 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości. W dalszej części wyjaśnił, iż pismem z [...] marca 2019 r. - [...] (kopia pisma w aktach sprawy) Naczelnik Wydziału Obsługi Informacyjnej Biura Wywiadu i Informacji Kryminalnych KGP udzielił odpowiedzi Skarżącemu, wskazując, iż Policja przetwarza dane osobowe zgodnie z art. 21nb w zw. z art. 20 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2019 r. poz. 161 i 125). W uzasadnieniu stanowiska wskazano Skarżącemu podstawy prawne przetwarzania danych osobowy przez Policję,  w szczególności art. 20 ust. 1-1d, ust. 2b-2c oraz art. 20 ust. 2ad i ust. 2ba ustawy o Policji, ich zakres oraz cel przetwarzania, zwracając uwagę na szczególność tych norm (lex specialis) wobec przepisów ogólnych, jakimi są przepisy ustawy o ochronie danych osobowych oraz art. 51 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997 r. nr 78 poz. 483 z późn. zm.), który w zakresie zasad i trybu gromadzenia oraz udostępniania informacji o osobie odsyła do regulacji szczególnych. Ponadto w przedmiotowym piśmie wyraźnie wskazano, iż aktem prawnym określającym zasady i tryb gromadzenia oraz udostępniania informacji, w tym danych osobowych jest ustawa o Policji, w szczególności art. 20 ust. 1d, który zezwala na przetwarzanie danych osobowych bez wiedzy i zgody osoby, której dane dotyczą. Nadto wskazano na fakt, iż dostęp do danych podlega ograniczeniom wobec osób wnioskujących wynikający z art. 26 ustawy z dnia  14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości. W związku z czym, Policja nie jest zobowiązana do informowania osoby, której dane osobowe przetwarza o fakcie oraz zakresie przetwarzania tych danych. Ponadto poinformowano Skarżącego, że w tym stanie prawnym Policja nie ma obowiązku udostępniania mu danych osobowych. Mając powyższe na uwadze Zastępca Naczelnika Wydziału poinformował Skarżącego o braku podstaw prawnych do udostępnienia żądanych informacji.

Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych poinformował pismami z [...] lipca 2019 r. Skarżącego oraz Komendanta o przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, w wyniku którego został zgromadzony materiał dowodowy wystarczający do wydania decyzji administracyjnej oraz o możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań zgodnie z treścią art. 10 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego, w terminie 7 dni od dnia otrzymania ww. pism.

W takim stanie faktycznym i prawnym Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych  zważył, co następuje:

Skarżący przedmiotem swojej skargi uczynił zarzut nieudostępnienia przez Komendanta Głównego Policji informacji o jego danych osobowych przetwarzanych w KSIP.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy zastosowanie będą miały przepisy ustawy z 14 grudnia 2018 r. o ochronie danych osobowych przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości (Dz. U. z 2018 r.  poz. 125), zwana dalej: „ustawą z dnia 14 grudnia 2018 r.”. Powołana ustawa, stwarza prawne podstawy stosowania ochrony państwowej w sytuacjach niezgodnego z prawem przetwarzania danych osobowych obywateli, poprzez określenie zasad i warunków ochrony danych przetwarzanych przez właściwe organy, które dokonują przetwarzania danych osobowych w celu określonym w art. 1 ust 1 ustawy z 14 grudnia 2018 r. tj. w celu rozpoznawania, zapobiegania, wykrywania i zwalczania czynów zabronionych, w tym zagrożeń dla bezpieczeństwa i porządku publicznego, a także wykonywania tymczasowego aresztowania, kar, kar porządkowych i środków przymusu skutkujących pozbawieniem wolności. Zgodnie z art. 21nb ust. 1 ustawy o Policji, Komendant Główny Policji prowadzi Krajowy System Informacyjny Policji, będący zestawem zbiorów danych, w którym przetwarza się informacje, w tym dane osobowe, w związku z realizacją zadań ustawowych. Do zadań ustawowych policji stosowanie do art. 1 ust. 2 należy m.in. wykrywanie przestępstw i wykroczeń oraz ściganie ich sprawców. Wobec powyższego należy wskazać, że prowadzenie ww. rejestru przez Komendanta jest obowiązkiem wykonywanym w ramach realizacji zadań ustawowych Policji, który mieści się w zakresie przedmiotowym stosowania ustawy z 14 grudnia 2018 r. Z tych też względów ustawa z 14 grudnia 2018 r. jest właściwa do rozpatrzenia przedmiotowej sprawy.

Zgodnie z treścią art. 23 pkt 1 ustawy z 14 grudnia 2018 r. osoba, której dane dotyczą, może wystąpić z wnioskiem do administratora o udostępnienie jej danych osobowych z danego zbioru danych. Przetwarzanie oraz wymiana informacji, w tym danych osobowych, może dotyczyć danych o których mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z 14 grudnia 2018 r. przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości tj. danych wrażliwych obejmujących dane osobowe ujawniające pochodzenie rasowe, etniczne, poglądy polityczne, przekonania religijne, światopoglądowe, przynależność do związków zawodowych oraz dane genetyczne, dane biometryczne w celu jednoznacznego zidentyfikowania osoby fizycznej, dane dotyczące zdrowia, dane dotyczące seksualności i orientacji seksualnej osoby fizycznej. Stosownie do art. 20 ust. 2b ustawy o Policji informacje przetwarzane przez organy Policji mogą obejmować ww. dane wrażliwe, przy czym dane dotyczące kodu genetycznego obejmują wyłącznie informacje o niekodującej części DNA, odciski linii papilarnych, zdjęcia, szkice i opisy wizerunku, cechy i znaki szczególne, pseudonimy, a także informacje o miejscu zamieszkania lub pobytu, wykształceniu, zawodzie, miejscu i stanowisku pracy oraz sytuacji materialnej i stanie majątku, dokumentach i przedmiotach, którymi sprawca się posługuje, sposobie działania sprawcy, jego środowisku i kontaktach, sposobie zachowania się sprawcy wobec osób pokrzywdzonych. Zaznaczyć jednak należy, iż zgodnie z art. 20 ust.2c cyt. ustawy danych osobowych, o których mowa w art. 14 ust. 1 ustawy z 14 grudnia 2018 r. nie pobiera się, w przypadku, gdy nie mają one przydatności wykrywczej, dowodowej lub identyfikacyjnej.

Organ ochrony danych osobowych, w celu realizacji ochrony państwowej obywateli w sytuacjach niezgodnego z prawem przetwarzania danych osobowych, został wyposażony w kompetencje władcze, umożliwiające sankcjonowanie stwierdzanych nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych. Oznacza to, iż organ ochrony danych osobowych, oceniając stan sprawy i dokonując subsumcji, stwierdza, czy kwestionowane przetwarzanie danych osobowych znajduje oparcie choć w jednej z przesłanek legalizujących przetwarzanie danych osobowych wskazanych w art. 13 ustawy z 14 grudnia 2018 r. zgodnie, z którym właściwe organy przetwarzają dane osobowe wyłącznie w zakresie niezbędnym dla zrealizowania uprawnienia lub spełnienia obowiązku wynikającego z przepisu prawa oraz w przypadku przetwarzania danych wrażliwych  w przesłankach legalizujących przetwarzanie określonych w art. 14 ust. 2 cytowanej powyżej ustawy. W zależności od występujących w sprawie ustaleń, organ ochrony danych wydaje nakaz przywrócenia stanu zgodnego z prawem albo odmawia uwzględnienie wniosku, ewentualnie umarza postępowania. Wydanie nakazu usunięcia uchybień w procesie przetwarzania danych osobowych następuje wówczas, gdy organ ochrony danych osobowych stwierdza naruszenie norm prawnych w zakresie przetwarzania danych osobowych. Natomiast wystąpienie wyżej wskazanych przesłanek legalizujących przetwarzanie, warunkuje uznanie kwestionowanych czynności przetwarzania za zgodne z prawem. Z tych też  względów w przedmiotowej sprawie należało ustalić czy organy Policji posiadają odpowiednią podstawę prawną legalizującą przetwarzanie danych osobowych Skarżącego, wypełniającą dyspozycję art. 13 i 14  ustawy z 14 grudnia 2018 r.

W dziedzinie przetwarzania różnego rodzaju informacji, w tym danych osobowych, szczególna jest funkcja Policji, bowiem zbiera ona takie informacje, które podlegają szczególnemu reżimowi i ochronie. Znajduje to wyraz w art. 20 ust. 1 i ust. 2a ustawy o Policji (Dz. U. z 2019 r. poz. 161 ze zm.), na podstawie którego Policja, z zachowaniem ograniczeń wynikających z art. 19, może uzyskiwać informacje, w tym także niejawne, gromadzić je, sprawdzać oraz przetwarzać (ust. 1). Policja może pobierać, uzyskiwać, gromadzić, przetwarzać i wykorzystywać w celu realizacji zadań ustawowych informacje, w tym dane osobowe, o następujących osobach, także bez ich wiedzy i zgody: o osobach podejrzanych o popełnienie przestępstw ściganych z oskarżenia publicznego, nieletnich dopuszczających się czynów zabronionych przez ustawę jako przestępstwa ścigane z oskarżenia publicznego, o osobach o nieustalonej tożsamości lub usiłujących ukryć swoją tożsamość, o osobach stwarzających zagrożenie, o których mowa w ustawie z dnia 22 listopada 2013 r.  o postępowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi stwarzających zagrożenie życia, zdrowia lub wolności seksualnej innych osób, o osobach poszukiwanych, o osobach zaginionych oraz osobach, wobec których zastosowano środki ochrony i pomocy, przewidziane w ustawie z dnia 28 listopada 2014 r. o ochronie i pomocy, przewidziane w ustawie z dnia 28 listopada 2014 r. o ochronie i pomocy dla pokrzywdzonego i świadka (Dz. U. z 2015 r. poz. 21) (art. 20 ust. 2a ustawy o Policji).

Szczegółowe zasady przetwarzania danych osobowych osób wymienionych w art. 20 ust. 2a ustawy o Policji określa rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia  24 sierpnia 2018 r. w sprawie przetwarzania informacji przez Policję (Dz. U. poz. 1636, zwane dalej: „Rozporządzeniem”). Zgodnie z § 10 przedmiotowego rozporządzenia w Policji prowadzi się Krajowy System Informacyjny Policji (KSIP), będący zestawem zbiorów danych,  w którym gromadzi się, sprawdza, przetwarza i wykorzystuje informacje, w tym dane osobowe,  o których mowa w art. 20 ust. 2a pkt 1–6 i ust. 2b ustawy o Policji. W KSIP mogą być przetwarzane również informacje, w tym dane osobowe, do których gromadzenia, uzyskiwania  i przetwarzania Policja jest uprawniona na podstawie odrębnych ustaw, jeżeli przyczynia się to do koordynacji informacji oraz efektywniejszej organizacji i realizacji ustawowych zadań Policji  w zakresie wykrywania i ścigania sprawców przestępstw oraz zapobiegania przestępczości i jej zwalczania, a także ochrony życia i zdrowia ludzi (§ 10 ust. 2 rozporządzenia). Należy podkreślić, że kryterium niezbędności przetwarzania danych osobowych w KSIP musi być zawsze odnoszone do ustawowych zadań Policji, których realizowaniu mają służyć przepisy art. 20 ust. 1, ust. 2b-2c  ustawy o Policji. Ponadto w rozdziale 5 powołanego powyżej Rozporządzenia, wskazano kryteria weryfikacji przechowywania  w systemie danych osobowych pod kątem ich dalszej przydatności, którymi są m.in. rodzaj  i charakter popełnionego przestępstwa, rodzaj i charakter naruszonego dobra chronionego prawem, formy sprawstwa, postać zamiaru, czas, który upłynął od momentu wprowadzenia danych do zbioru.

W toku przedmiotowego postępowania Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych ustalił, iż Skarżący zwracał się z wnioskiem do Komendanta Głównego Policji o udzielenie informacji czy w bazie KSIP są przetwarzane jego dane osobowe w szczególności obejmujące: treści rejestracji procesowych, poszukiwań, zatrzymania, notowania, stosowanych środkach zapobiegawczych, zakazach, nakazach, legitymowanych ect.

W odpowiedzi na powyższy wniosek, Komendant Główny Policji odmówił Skarżącemu udzielenia wnioskowanych informacji, wskazując na art. 20 ust. 1d  ustawy o Policji oraz art. 26 ustawy z 14 grudnia 2018 r. Stosownie do art. 23 ust. 3 ustawy z 14 grudnia 2018 r., administrator ma obowiązek poinformować osobę, której dane dotyczą, o przyczynach odmowy lub ograniczenia dostępu oraz o możliwości wniesienia do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych skargi w przypadku naruszenia praw osoby w wyniku przetwarzania jej danych osobowych.

Na tle rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż Komendant wywiązał się z ww. obowiązku ustawowego wskazując na cele i zakres przetwarzanych danych osobowych, podstawy prawne oraz na ograniczenia powodujące niemożność udostępnienia wnioskowanych przez Skarżącego danych osobowych, a jednocześnie wskazał dalszą ścieżkę prawną umożliwiającą dochodzenie swoich praw związanych z ochroną danych osobowych (kopia pisma w aktach sprawy). W tym miejscu w odniesieniu do kwestii braku dostępności do danych z bazy KSIP nie sposób również pominąć brzmienia motywu 44 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/680  z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych przez właściwe organy do celów zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylająca decyzję ramową Rady 2008/977/WSiSW (Dz.U.UE L z dnia 4 maja 2016 r., zwanej dalej: „dyrektywą 2016/680”). Wyrażono w nim, bowiem, iż „Państwa członkowskie powinny mieć możliwość przyjmowania aktów prawnych pozwalających opóźnić, ograniczyć lub pominąć informowanie osób, których dane dotyczą, lub ograniczyć, w całości lub w części, dostęp tych osób do ich własnych danych osobowych w takim zakresie i przez taki czas, w jakim odnośny środek jest działaniem niezbędnym i proporcjonalnym w społeczeństwie demokratycznym - przy należytym uwzględnieniu praw podstawowych i uzasadnionych interesów danej osoby fizycznej - tak aby uniemożliwić zakłócanie czynności postępowań urzędowych lub sądowych, postępowań przygotowawczych lub czynności procesowych, aby uniemożliwić zakłócanie zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych i wykonywania kar, aby chronić bezpieczeństwo publiczne lub narodowe lub aby chronić prawa i wolności innych osób. Administrator powinien dokonywać oceny - badając konkretnie i indywidualnie każdy przypadek - czy prawo dostępu powinno zostać częściowo lub całkowicie ograniczone”.  Powyższy motyw został odzwierciedlony w treści art. 15 dyrektywy 2016/680. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 dyrektywy 2016/680, państwa członkowskie mogą przyjąć akty prawne pozwalające ograniczyć w całości lub w części prawo dostępu osoby, której dane dotyczą, w takim stopniu i przez taki okres, w jakim takie częściowe lub całkowite ograniczenie jest działaniem niezbędnym i proporcjonalnym w społeczeństwie demokratycznym, z należytym uwzględnieniem praw podstawowych  i uzasadnionych interesów danej osoby fizycznej, aby: a) uniemożliwić utrudnianie czynności postępowań urzędowych lub sądowych, postępowań przygotowawczych lub procedur; b) uniemożliwić zakłócanie zapobiegania przestępczości, prowadzenia postępowań przygotowawczych, wykrywania i ścigania czynów zabronionych lub wykonywania kar; c) chronić bezpieczeństwo publiczne; d) chronić bezpieczeństwo narodowe; e) chronić prawa i wolności innych osób. Wskazany art. 15 dyrektywy 2016/680 został implementowany w art. 26 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. i jak słusznie wskazał Komendant zważywszy na odmienny od zbiorów urzędowych status policyjnych zbiorów danych – informacje, w tym dane osobowe, przetwarza się w celu wykonywania zadań Policji, o których mowa była we wcześniejszej części niniejszego wywodu, w sposób dyskrecjonalny. Zaś samo udostępnienie informacji z policyjnych zbiorów danych możliwe jest tylko i wyłącznie organom władzy publicznej, służbom i innym instytucjom na podstawie obowiązujących ustaw oraz w granicach przysługującym tym organom uprawnień w zakresie przetwarzania danych osobowych. Wbrew zatem twierdzeniom Skarżącego, dostęp do zbiorów zgromadzonych w KSIP nie jest powszechny. Wystąpienie chociażby jednej z negatywnych przesłanek, o których mowa w art. 26 ust. 1 – 6 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r. powoduje ograniczenie w dostępie do danych osobowych w takim zakresie i przez okres, w jakim odnośny środek jest działaniem niezbędnym i proporcjonalnym w społeczeństwie demokratycznym - przy należytym uwzględnieniu praw podstawowych i uzasadnionych interesów danej osoby fizycznej - tak aby uniemożliwić zakłócanie czynności postępowań urzędowych, sądowych, lub aby uniemożliwić zakłócanie zapobiegania przestępczości, wykrywania i ścigania czynów zabronionych tak by chronić bezpieczeństwo publiczne lub narodowe. Podkreślenia wymaga również, iż w realiach niniejszej sprawy brak jest przesłanki wynikającej z ust. 2 art. 26 ustawy z 14 grudnia 2018 r., a mianowicie nie zachodzi sytuacja, gdzie ujawnienie danych przez administratora (Komendanta Głównego Policji) byłoby niezbędne do ochrony życia lub zdrowia ludzkiego. Żądanie Skarżącego sprowadzało się jedynie do celów wyłącznie informacyjnych, a nie wyższych uzasadniających udostępnienie owych danych osobowych przez administratora. Z tych też względów zaprezentowane stanowisko przez Komendanta w niniejszej sprawie było adekwatne. Biorąc pod uwagę, iż administratorem danych przetwarzanych w KSIP jest Komendant Główny Policji oraz ustawowe zadania Policji, w niniejszym wypadku ujawnienie informacji odnośnie przetwarzanych danych w wewnętrznym systemie Policji jakim jest KSIP, niewątpliwie może powodować ziszczenie się przesłanek, o których mowa w powyższym przepisie.

Z powyższych względów  postępowanie jest bezprzedmiotowe i w związku z tym należało je umorzyć na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. Zgodnie ze wskazanym przepisem, gdy postępowanie  z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe w całości lub w części, organ administracji publicznej wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odpowiednio w całości lub w części. Jednocześnie w literaturze przedmiotu wskazuje się, że bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego, o której stanowi art. 105 § 1 k.p.a. oznacza, że brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty (B. Adamiak, J. Borkowski „Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz” 7 wydanie Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2005 r., str. 485). Takie samo stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z 27 lutego 2008 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Kr 762/2007, w którym to stwierdził, że „postępowanie staje się bezprzedmiotowe, gdy brak któregoś z elementów stosunku materialnoprawnego, co powoduje, że nie można załatwić sprawy przez rozstrzygnięcie co do istoty”.

Ustalenie przez organ publiczny istnienia przesłanki, o której mowa w art. 105 § 1 k.p.a.  zobowiązuje go, jak podkreśla się w doktrynie i orzecznictwie, do umorzenia postępowania, albowiem brak jest podstaw do rozstrzygnięcia sprawy co do istoty, zaś dalsze prowadzenie postępowania w takim przypadku stanowiłoby o jego wadliwości, mającej istotny wpływ na wynik sprawy.

W rezultacie powyższych ustaleń i rozważań organ ochrony danych osobowych uznał, iż w niniejszej sprawie nie doszło do naruszenia przepisów o ochronie danych osobowych. Organy Policji realizując prawny obowiązek wynikający z przepisów ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji we właściwy i adekwatny sposób dokonały zebrania i przetwarzania danych osobowych Skarżącego, co czyniło postępowanie bezprzedmiotowym w całości.

W tym stanie faktycznym i prawnym Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych rozstrzygnął, jak na wstępie.

Decyzja jest ostateczna. Na podstawie art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 14 grudnia 2018 r.  o ochronie danych osobowych  przetwarzanych w związku z zapobieganiem i zwalczaniem przestępczości (Dz. U. 2019 r. poz. 125), od niniejszej decyzji stronie przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w terminie 30 dni od dnia doręczenia jej stronie. Skargę wnosi się za pośrednictwem Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych (adres: ul. Stawki 2, 00-193 Warszawa). Wpis od skargi wynosi 200 zł. Strona ma prawo ubiegać się o prawo pomocy, w tym zwolnienie od kosztów sądowych.